Kochane handmaderki! Mam dla Was mało odkrywczą, ale jakże ważną wiadomość – zbliża się jesień :). Wieczory robią się coraz zimniejsze i dłuższe, a to zachęca do zalegania z herbatą, kocykiem i handmade. Taki właśnie czas, jest idealny do nauczenia się nowej techniki biżuteryjnej. Obiecałam Wam ostatnio tutorial na haft koralikowy, dlatego spełniam swoją obietnicę i ogłaszam, że od dzisiaj uczymy się nowości! Z poniższego video nauczycie się jak obszyć kaboszon koralikami TOHO™. Śledźcie kanał, bo pojawią się następne lekcje :).
A tu małe przypomnienie dla tych, którzy jeszcze nie widzieli video o materiałach :)
A teraz do rzeczy :) czego będziemy potrzebować, żeby obszyć swój pierwszy kaboszon?
- ostre nożyczki
- kaboszon – u mnie owalny, ale jeśli macie ochotę może być też okrągły (nie zaczynajcie od kwadratów i łezek)
- koraliki toho rozmiar 11
- koraliki toho rozmiar 15
- podkład do haftu koralikowego
- igły
- nici
- klej u mnie hasulith
Potrzebne koraliki i materiały w dużej mierze zebrałam tutaj. Oczywiście nie zapominajcie, że kolory koralików i kamień, który wybrałam do tutorialu mają być dla Was tylko inspiracją :) serdecznie zachęcam do odwiedzenia sklepu i przejrzenia koralików toho i cudownych kaboszonów, bo jest w czym wybierać :)
A teraz przenosimy się na youtube i uczymy się podstaw haftu koralikowego :)
W ramach motywacji – dla tych, którym się wydaje, że taka podstawa to za mało. I że już na wstępie troszkę im się nie chce :) pokazuję kilka moich pierwszych prac tą techniką, kiedy dopiero się uczyłam i umiałam tylko obszywać kaboszon :)
A w następnym video nauczę Was obszywać wszystko murkiem :)
I jak wrażenia? Zainspirowane? Czekam na Wasze pytania i sugestie :)
Pozdrawiam cieplutko :)
Justyna z GithagoArt
Specjalnie dla Was utworzyliśmy grupę zrzeszającą pasjonatów biżuterii ręcznie robionej. Do grupy należą zarówno osoby początkujące, jak i bardziej zaawansowane, również te, które tworzą dla Was kursy. To tutaj możesz pochwalić się swoimi projektami, zapytać o radę, wyjaśnić wątpliwości odnośnie kursów, zgłosić swoje propozycje kursów, a także nawiązać nowe znajomości, z ludźmi, którzy mają takie samo hobby jak Ty :). Zapraszamy! Do grupy możesz zapisać się tutaj.
Justyna Kąkol znana także jako GithagoArt. Miłośniczka kolorowych sznurków i dobrych kamieni. Wraz ze swoim czarnym jak noc kotem tworzy tutoriale poświęcone hand made i DIY. Ciągle wpada na nowe pomysły, które najbliższe otoczenie musi znosić i przyjmować z entuzjazmem. Trochę wiedźma, trochę dziecko kwiatów. Kocham to co robię i chcę zhandmadować świat :)
Artykuł Haft koralikowy – jak obszyć kaboszon koralikami TOHO™ pochodzi z serwisu Pasart Blog.
No dobrze. Wiemy już czym jest hejt i kto za nim stoi. Teraz pozostaje jedna kwestia co z nim zrobić? Sposobów jest kilka. Opowiem Wam jak to wszystko wyglądało na moim przykładzie i jaką drogę musiałam przejść, żeby przestać się przejmować hejtem. Ale jednocześnie nauczyłam się też, że są momenty, gdy trzeba reagować naprawdę ostro. Ten tekst jest dla mnie bardzo ważny, ponieważ zarówno ja, jak i wielu moich znajomych poznało smak tego paskudztwa. Mam nadzieję, że opierając się na mojej historii zobaczycie, że da się z tym wygrać i że znajdziecie odpowiedzi także na swoje pytania i problemy.
Swojego pierwszego bloga założyłam w 2010 roku. Byłam wtedy młoda, zapalona rękodziełem, a każdy szanujący się rękodzielnik miał wtedy bloga (nie było jeszcze facebookowych funpage, a strony internetowe mało kto miał).
Prowadziłam go spokojnie jakieś 2 lata. Miałam swoje blogowe koleżanki, osoby, które komentowały. Wchodziliśmy w reakcję i budowaliśmy fajną społeczność. O hejcie nie wiedziałam zbyt wiele. Spotkałam się z nim jako moderator jednej z wtedy modnych stron dla miłośników mody. Ale we mnie bezpośrednio nigdy nie uderzał. Aż nagle pojawił się. Zostałam zaatakowana. Komentarze dotyczyły moich wyrobów, zdjęć i tekstów. Jednak nie wnosiły nic do dyskusji. Pamiętam dokładnie pierwszy, bo odnosił się do filcowej pracy, którą wystawiłam na konkurs. Brzmiał mniej więcej tak: „Nie jesteś ani zdolna, ani odkrywcza. Twoja praca jest paskudna tak samo jak Twoje naciągane pisanie. Zamknij ten blog i się nie ośmieszaj, bo aż żal”.
Cóż… popłakałam się, chciałam usunąć pracę i zamknąć bloga. Na szczęście po kilku rozmowach ze znajomymi stwierdziłam, że po prostu kasuję komentarz. Niestety sytuacja się powtarzała. Komentarze zawierały przekleństwa. Kasowałam je, ale coraz bardziej traciłam zapał. Nie chciało mi się już robić zdjęć pracom, ani pisać postów. Robiłam to dalej, ale z mniejszym przekonaniem. Tak kochani. Mój młodziutki mózg poddał się tej paskudnej fali hejtu, a blog zaczął powolutku umierać. Wtedy jeszcze nikt nie czepiał się mojego wyglądu, bo raczej nie pokazywałam swoich zdjęć na blogu. Sytuacja zmieniła się, kiedy przyjaciel namówił mnie na założenie kanału na youtubie. Ja robiłam swoje kursy, a on je nagrywał i montował. Przez jakiś czas było raczej cicho. Aż nagle skoczyły mi wyświetlenia, a na kanale zaczęły się pojawiać komentarze. Niestety nie wszystkie dotyczyły mojej pracy. Często odnosiły się do mojego wyglądu, sposobu mówienia, gestykulacji. Każdy ma swoje kompleksy. Moment w którym widzicie, że inni wyśmiewają Wasze słabsze cechy jest okropny. I znowu początkowo zaczęłam się poddawać.
Aż nagle, któregoś dnia weszłam sobie na profile obrażających mnie osób. Ani jedna nie miała żadnego filmu. Wiele z nich istniało tylko po to żeby obrażać innych. Pomyślałam sobie, że to są takie ohydne trolle a ja nie mam zamiaru ich karmić moim smutkiem. Rozpoczęłam walkę z hejterami. Na zarzuty o wadę wymowy, czy krzywe zęby odpisywałam ironicznym tonem o przewadze innych moich wspaniałych cech nad tymi mało istotnymi. Zaczęłam potem pytać wprost - ile kursów oni nakręcili skoro mają się za takich ekspertów. I że chętnie skorzystam z porad modowo/dentystycznych, którymi dzielą się u siebie na blogach… Hejterzy zaczęli się kruszyć. Oczywiście pojawiali się nowi, ale starym nie chciało się już mnie atakować. Komentarze mocno obraźliwe, czy niecenzuralne kasowałam z miejsca. Z założenia mój kanał miał być miłym miejscem także dla dzieci. I walczyłam by taki właśnie był.
Jedyne co się zmieniło, to moje podejście do hejtu, a także do samej siebie. Hejterzy odnieśli u mnie odwrotny od zamierzonego skutek. Zaczęłam zauważać swoje zalety i ogrom pracy, który razem z moim wspaniałym kamerzystą i montażystą wkładaliśmy w kanał. Radek śmiał się, że skoro są hejterzy to znaczy że robię coś dobrze i że jest o mnie głośno. Trochę tak jest, ale to nie znaczy, że mamy się cieszyć z tego że ktoś nas obraża. Nigdy na to nie pozwólcie. Macie jedną przewagę nad anonimowym hejterem. Tworząc swoją markę, niezależnie od tego co to jest – uczycie się. Pracujecie, rozwijacie. Dzielicie się tym. Hejter to często ubogi w słownictwo, smutny człowiek, który nie ma pomysłu na siebie i jedyną jego rozrywką jest obrażanie innych ludzi w internecie. Często jest tak, że bez grupy w realnym życiu nigdy by tego nie zrobił, bo zabrakło by mu odwagi żeby podejść i zwrócić na coś uwagę. Sposobów na radzenie sobie z hejtem jest kilka, zaraz Wam o nich opowiem. Ale pamiętajcie, że wszystko zaczyna się w waszej głowie. Nie dopuśćcie żeby troll złożył tam swoje hejciarskie jajka, to zapanujecie nad tym i spojrzycie na wszystko trzeźwo i bez smutku. Raczej z żalem dla rzeczonej kreatury. W lipcu byłam na konferencji see blogers. Temat hejtu pojawił się kilka razy. Uczestniczyłam w bardzo fajnym panelu w którym poznałam bliżej kilka blogerek, za którymi bez większej przyczyny nie przepadałam. Zdałam sobie sprawę że nie lubiłam ich - mimo, że sama za dobrze nie wiedziałam czym się zajmują. Po prostu migała mi ich twarz w sieci z negatywnymi opiniami. Tak działa hejt. Czasem cicho i konsekwentnie miesza nam w głowach. Nie dajcie się temu. Chociaż nie lubię hip hopu pokaże Wam piosenkę nagraną przez kilka silnych kobiet znanych w blogosferze, które postawiły się fali hejtu i pokazały, że są silne, pewne siebie i znają swoją wartość:
Nie dajcie się zastraszyć. To jak będziecie reagować na hejt jest bardzo ważne, bo po 1 pokazuje innym, że aktywność taka jest nieakceptowana. A po 2 daje wsparcie – szczególnie tym słabszym jednostkom. Jednak pragnę Was przestrzec przed jednym. Obrona jest bardzo ważna, ale pilnujcie żebyście sami nie stali się hejterami na hejterów, bo nie na tym to ma polegać. Nie chcecie być tacy jak oni. Dlatego podając sposoby na walkę z tym rodzajem patologii pozwolę sobie też odradzić kilka kwestii.
Po 1 i najważniejsze - powtórzę się. Nie karmcie trolla. Hejterzy żywią się smutkiem, zdenerwowaniem, podchwytywaniem tematu. Zgaście go komentarzem, a jeśli jego tekst jest zbyt bolesny, albo nie macie wiedźmowatego charakteru, to bez skrupułów wywalajcie i blokujcie. Nie ma co dyskutować, jeśli ktoś jest wredny i nastawiony tylko na atak. Prawdopodobnie i tak nie wygracie w dyskusji z głupkiem, bo pokona Was doświadczeniem.
Po 2 nie bierzcie do siebie słów hejtera. Zazwyczaj skupiają się oni na jednej, mało istotnej rzeczy, do której najłatwiej się doczepić. Tak jak u mnie był to wygląd, który nie miał zupełnie nic wspólnego z kanałem, który prowadzę.
Po 3 jak wspomniałam powyżej nie stańcie się hejterami. Wrzucanie do siebie na firmowe FP screenów z takich ataków może odnieść odwrotny skutek. Jeśli potrzebujecie pomocy z pozbyciem się trolla, albo chcecie żeby inni się do tego odnieśli i musicie już gdzieś ten screen wrzucić – zróbcie to u siebie na profilu prywatnym. Niech Wasi klienci nie mają do tego dostępu. Prawdziwy hejter chce takiego rozgłosu, chce widzieć, że sobie nie radzicie. To go karmi. Jeśli czujecie potrzebę wrzucenia tego jednak na swojego bloga czy FP, to zamażcie dane osobowe. Pamiętajcie nie bądźcie hejterami. Może się bowiem zdarzyć, że będziecie przeczuleni na punkcie jakiejś swojej cechy i potraktujecie za hejt komentarz, który może był źle napisany, ale jednak merytoryczny, to jeszcze zaszczujecie osobę, która chciała dobrze, ale nie umie w sposób dyplomatyczny wyrazić myśli. No i trochę pokażecie że nie macie dystansu do siebie i swojej pracy. Kiedyś dostałam u siebie na kanale komentarz typu „nie myślałaś żeby zrobić coś z tymi okropnymi paznokciami? Trochę straszą. I pilnuj jak mówisz,, bo robisz dużo powtórzeń”. Oh jak było mi przykro wtedy. I jak miałam ochotę tej dziewczynie napisać żeby się zajęła sobą. Ale przejrzałam swoje filmy i faktycznie – robiłam powtórzenia. A paznokci nigdy ładnych nie miałam. Cóż 
2. I układamy je tak jak to widać na zdjęciu. Obkręcamy jedną końcówkę nitki dookoła drugiej 3 razy.
3. Następnie przekładamy nić którą owijaliśmy do środka, tak jak to widać na zdjęciu. W tym miejscu zrobi nam się oczko.
4. Owijamy drugą końcówką nić na tej samej zasadzie co pierwszą.
5. I przekładamy ją przez oczko ale od drugiej strony.
6. Teraz naciągamy nici pilnując by końcówki nie wypadły z oczka. Naciągamy je mocno by supełek nam się ładnie zacisnął.
7. Ucinamy końcówki i mamy gotowy supełek.
Prawda, że to proste :)? I problem z głowy, już wiecie jak dowiązać nić :)!
Drugi sposób podobny do tego pierwszego to portal 
Drugi sposób, to 
Chyba tyle z typowych, internetowych źródeł inspiracji dla rękodzielników, chociaż powiem Wam szczerze że mogłabym ich wymienić więcej 
nie, nie to nie ja) Najważniejsze żeby znać wartość rzeczy, którymi się otaczamy i żeby je wykorzystać, kiedy zabraknie weny. Nie każę Wam patrzeć na magnes, kiedy brakuje Wam chęci do działania. Ale może warto na chwilę odłożyć robienie biżuterii i pobawić się w fotografa? Może przeszukać dom i zebrać wszystko co lubicie. Żyjemy w czasach, kiedy instagram wyznacza trendy i mody. Nawet jeśli nie macie tam konta, to nie wierzę, że nie widzieliście zdjęć, które tam królują. Mam na myśli tzw. flatlay. Ostatnio bardzo zaciekawiła mnie kwestia robienia zdjęć. Wcześniej nie przywiązywałam do nich takiej wagi, a teraz widzę jak ogromny błąd popełniłam lekceważąc coś tak ważnego. Widzicie - zdjęcia, to nie jest przykry obowiązek. Ale też forma wyżycia artystycznego, kompozycji i przemyślenia. A to bardzo dobrze działa na kryzysy. A jeśli dodamy do tego nasze ulubione przedmioty i trochę biżuterii, którą już mamy – może nam wyjść niezła mieszanka, która pobudzi na nowo nasze zmysły. Także wykorzystywanie przedmiotów, aranżowanie ich i zaklinanie w zdjęcia to wspaniały sposób nie tylko na obfotogafowanie naszej biżuterii, ale też na kryzys twórczy.
A czy słyszałyście o czymś takim jak moodboard? Co to jest i z czym to się je. Moodboard to inaczej tablica inspiracji. Tworzy się ją często żeby pozbierać myśli, uporządkować chaos w otoczeniu lub zaplanować konkretne wydarzenia. Bardzo przydatna szczególnie w momencie, kiedy mamy dużo na głowie a nie umiemy się za nic zabrać, bo ogrom wszystkiego nas przytłacza.
Jak przygotować własną tablicę? Ja zawsze przekopuję internet i mieszkanie. Znajduję obrazy, kolory, wzory, materiały, które działają na mnie kojąco i inspirująco. Każdy z nas jest inny i potrzebuje innych bodźców. Jednak jeśli jesteście wzrokowcami, to tworzenie moodboard powinno Was bardzo zainteresować i być dla Was ciekawe. Możecie przygotowywać swoje grafiki używając darmowego i ogólnodostępnego programu canva.
No i ostatni - najprostrzy sposób. Wyjdźcie z domu. Rozejrzyjcie się. Poodychajcie powietrzem (no chyba, że smog atakuje, to za intensywnie nie wdychajcie). Poobserwujcie przyrodę, zabytki, pojedźcie na drugi koniec miasta tramwajem. Po prostu dajcie sobie możliwość obserwowania, patrzenia i inspirowania się tym co widzicie. Wierzcie mi, czasem samo to wystarczy. Kiedy pozwolicie sobie na chwilę spokoju i obserwacji na pewno znajdziecie coś, co sprawi, że wena chętniej wróci. Na mnie nic nie działa lepiej niż jesień i słoneczna pogoda. Kiedy liście opadają z drzew i ganiają wiewiórki. A Wy jakie widoki kochacie?
Ostatnio na grupie ktoś poprosił mnie żebym wynalazła sposób na brak czasu... Ah myślę i myślę i nic zupełnie nie przychodzi mi do głowy. Można lepiej organizować czas, ale wiadomo, że w życiu często coś wypada i nie zawsze się da. Dlatego obiecuję Wam, że jeśli wynajdę jakiś czasowstrzymywacz, to przekażę go pasartowi i będzie Wam go dodawał do zamówień :) A tymczasem kochani życzę pięknego dnia pelnego inspiracji i relaksu :)
Justyna z 
No ale ja tu gadu, gadu - a Wy na pewno chcecie wiedzieć czego potrzebujecie do zrobienia tych zygzakowatych bransoletek.
I jak Wam się podoba? Spróbujecie? :) Jeśli tak - koniecznie pochwalcie się efektami i oznaczcie nas #kurspasart :)
A tymczasem kochani dużo buziaków :)
Justyna z 
